 Wysłany: Czw 15:12, 05 Kwi 2007 Temat postu: Wielkanocne przesłanie 1935 |
|
| Wielkanocne przesłanie 1935
/Józef Baran/ Te pola będą rozkwitać, jak zawsze co Wielkanoc, ponad morderczy wysiłek przetrwa konicz i ziarno. Po wojennych pożogach nie uchowa się ślad W niewyczerpanej miłości powtórzy się świat. Ta gwiazda będzie jaśniejsza, niż majestat władzy, której zbrodniczy mozół, sam siebie w końcu zabił Nawet gdyby przetrwała, tego blasku nie przyćmi, bo to gwiazda miłości, wieczny ogień ją wyśnił. I wiatry będą przemykać między listowiem co wiosnę, i zmartwychwstaną trawy, zieleń ugory porośnie A morza młyn będzie huczał, z wiecznością planet zbratany, i po człowieczym upadku nawet mit nie zostanie. Tylko serce przechowa zgryzoty ustawiczne, do czasu? gdy pękną okowy i obłęd z planety zniknie. To, co było wzgardzone, znowu okryje się chwałą. Struchleje fałszywa moc, miłość pokona małość. |
|
| Wysłany: Czw 15:07, 05 Kwi 2007 Temat postu: Baranku wielkanocny |
|
| Baranku wielkanocny
/ks. Twardowski/ Baranku wielkanocny coś wybiegł z rozpaczy z paskudnego kąta z tego co po ludzku się nie udało prawda że trzeba stać się bezradnym by nielogiczne się stało Baranku wielkanocny coś wybiegł czysty z popiołu prawda że trzeba dostać pałą by wierzyć znowu |
|
| Wysłany: Czw 7:44, 05 Kwi 2007 Temat postu: |
|
| Na wielkanocnym stole
baba się rozpycha, mówiąc do mazurka: "Ale jestem pycha". A mazurek prycha do czekoladowych kurek: "To jasne jak słońce, że jam lepszy od początku po końce." Jajka bardzo się zgniewały, mazurkowi przyganiały: "Każdy powie, że jajko na zdrowie, mazurek niedobry!" Odezwał się zza firanek okienny papierowy baranek: "Przestańcie sobie przyganiać. Bardzo was proszę. Bo kurki zjem po trosze, a jajka całe na twardo. Przysiegam na palmę z kokardą. Palmy się pogniewały... I oto nasz wierszyk cały.  |
|
| Wysłany: Czw 0:04, 05 Kwi 2007 Temat postu: Zdrowych i spokojnych :) |
|
| Wielkanoc
/Jan Lechoń/ Droga, wierzba sadzona wśród zielonej łąki, Na której pierwsze jaskry żółcieją i mlecze. Pośród wierzb po kamieniach wąska struga ciecze, A pod niebem wysoko śpiewają skowronki. Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy, Droga, ktorą co święto szli ludzie ze śpiewką, Idzie sobie Pan Jezus, wpółnagi i bosy Z wielkanocną w przebitej dłoni choragiewką. Naprzeciw idzie chłopka. Ma kosy złociste, Łowicka jej spódniczka i piękna zapaska. Poznała Zbawiciela z świętego obrazka, Upadła na kolana i krzyknęła: "Chryste!". Bije głową o ziemię z serdeczną rozpaczą, A Chrystus się pochylił nad klęczącym ciałem I rzeknie: "Powiedz ludziom, niech więcej nie płaczą, Dwa dni leżałem w grobie. I dziś zmartwychwstałem." |
|